شب بود قبله جانمازی سوی او داشت            کعـبه برای دیـدن رویش وضو داشت
رشک ملک بود آن حصیر زیر پایش            هر شب خدا مشـتـاق صوت ربنـایـش

قد قامتش با روز شب را کرد محشور            سجاده با هر سجده‌اش نـور عـلی نور
چـشـم سـیـاهـش روشـنـای راه ایـمـان            هر نـاوک مـژگـان او یک خـط قـرآن
تسبیح می‌چرخاند و می‌چـرخـید عـالم            ارض و سـما را رزق می‌بخـشید توأم
از خلوتش گرچه دو عالم فیض می‌برد            اوج مصیبت در دل این شب رقم خورد
ناگـاه قـومی بی‌ادب حـرمت شکـسـتند            تسبیح فـیض خلق را از هم گـسـسـتـند
از هر طرف حمله بر آن کاشانه کردند            مانـنـد سـیـلی خـانـه را ویـرانه کردند
خالـی‌ست جـای فـاطـمـه انگـار اینـجا            تـا کـه بـگــیــرد بـاز دامــان عـلـی را
می‌ریخت اشک شرم عـالم روی جاده            دشـمـن ســواره بــود امــا او پـــیـــاده
از داغ این غم عالمی در پیچ و تاب است            سر منزل این کوچه‌ها بزم شراب است
بزم شراب اما خبر از خـیزران نیست            نامـوس او در مجلس نامحرمان نیست
از سـامـرا بـرخـاسـت آه شـام آن شب            یک‌سوی صد نا محرم و یک‌سوی زینب
یک‌سو سری بر تشت زر یک‌سو رقیه            یک‌سو سراسر خنده و یک‌سوی گریه
یک‌سوی چوب خیزران می‌خورد بر لب            یک‌سو مزن ظالم به لبها داشت زینب
از بس اسیران را عذاب آن خیزران داد            از تـشت آخـر سر به روی خاک افتاد